Wznawiam pisanie po długiej przerwie.

Zdecydowałem się wrócić do pisania, bez względu na wszystko.

Z czasem zdałem sobie sprawę, że lepiej coś robić niż nic nie robić, nawet jeśli to nie przynosi żadnych korzyści.

Wygląda na to, że zaraz zacznie padać. Niebo jest takie, jakby w każdej chwili miały spaść krople deszczu.

To trochę przygnębiające, ale nadal jest dobrze.

Być może życie jest tak skonstruowane, że raz jest dobre, a raz złe, abyśmy nigdy nie mogli go całkowicie porzucić. A może tylko ja tak mam.

Niektórzy z łatwością porzucają wszystko, a inni z uporem trwają.

To wszystko to tylko domysły.

To zależy od naszego sposobu myślenia.

To oczywiste, ale nie da się tego uniknąć.

Chociaż nie na zawsze, to jednak z mojego doświadczenia życiowego wynika, że

prawda jest prosta.

W końcu to, przez co przechodzili wszyscy, to przecież nic nowego.

Chciałbym wierzyć, że jestem inny, ale nawet ta myśl jest zbyt banalna.

W końcu wszyscy jesteśmy tacy sami.

Ostatnio często mówię jak starzec, ale nic na to nie poradzę. Heh.

Jak się starzejesz, po prostu zaczynasz mówić banalne rzeczy z pewnością siebie.

Mimo wszystko spróbuję.

Może uda mi się w ten sposób choć trochę odciążyć swoje myśli,

a może też uda mi się zmniejszyć poczucie samotności,

a być może nawet ktoś odnajdzie w tym pocieszenie. To nierealne pragnienie...

Prawdę mówiąc, po prostu lubię pisać cokolwiek.

Lubię czytać to, co napisałem. To wystarczy, by to usprawiedliwić.

Chciałem zacząć od nowa na nowej platformie. To świeże i miłe.